Directeur van het Heffter Insitute, Dr. Dave Nichols, maakte onlangs bekend dat er aan microdosing met LSD een potentieel risico kleeft, waar je je van bewust dient te zijn als je van plan bent dit te gaan doen.
Maar eerst een kleine uitleg over de effectiviteit van microdoseringen.
Hoe kan het dat zulke lage doseringen toch effect te hebben?
LSD en andere psychedelica richten zich in het brein tot de serotonine 5-HT2A receptor. Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat activatie van die receptor de biosynthese van dopamine kan verbeteren. Dopamine is de stof die essentieel is voor bijvoorbeeld de werking van amfetamine of cocaïne. Deze werkingswijze suggereert dat het in ieder geval theoretisch mogelijk is dat lage doses LSD de biosynthese van dopamine kunnen verbeteren, en een gevolg zou een milde stimulatie kunnen zijn die herinnert aan een lage dosis methylphenidaat (Ritalin) of modafinil (Provigil), geneesmiddelen die gebruikt worden om ADHD te behandelen of alertheid te verbeteren. Maar zouden LSD-microdoses effectiever zijn dan deze voorgeschreven medicijnen? We hebben geen afdoende bewijzen om het punt op een of andere manier te betwisten.
Wat houdt het risico op hartziekten precies in?
Het gaat er specifiek om dat LSD een krachtige activator is van de serotonine 5-HT2B receptor. Activatie van die receptor stimuleert de groei van het ventriculaire- en klepweefsel van het hart. Het geneesmiddel dat als Fen-Phen werd verkocht, leidde tot stimulatie van de 5-HT2B-receptor en veroorzaakte ernstige vorm van hartklepfalen bij patiënten. Het werd van de markt gehaald en leidde tot dure rechtszaken voor het geneesmiddelenbedrijf. Evenzo stimuleerde een geneesmiddel dat als Permax werd verkocht voor de behandeling van de ziekte van Parkinson, ook de 5-HT2B receptor, die leidde tot hartklepfalen in een bepaald percentage patiënten, en dat werd ook van de markt gehaald. Deze aandoening is zeer ernstig, aangezien de enige op lange termijn werkzame behandeling een hartklepvervangende operatie zou zijn. Sommige deskundigen zullen dit risico wegzetten als zeer laag, in de overtuiging dat microdoses te laag zijn om hartklepfalen te veroorzaken.
Echter, LSD heeft een langdurige werking, van ruim 10 uur. Een studie van 2017 heeft aangetoond dat de wijze waarop de LSD aan de 5-HT2B-receptor bindt, maakt dat het gedurende vele uren in de receptor ‘vast’ blijft zitten, waardoor deze opname dus wel significant kan zijn. Zo kunnen zelfs lage doses problematisch zijn. Hoewel sommige van deze discussies speculatief kunnen zijn, moet de microdose gebruiker zich afvragen of het risico het waard is. En nogmaals, we hebben nauwelijks onderzoeken die ons zouden kunnen helpen om dit aspect van de LSD-microdosering te beoordelen.
Al met al kunnen we concluderen dat meer psychedelica-onderzoek nodig is om de langetermijneffecten van microdosering beter te kunnen begrijpen.
Wanneer je frequent microdoseert, kun je deze test invullen, om te kijken of dit risico bij jou een rol zou kunnen spelen. Klik hier.