Een recent onderzoek* onder leiding van Balazs Szigeti aan Imperial College in Londen haalde de voorpagina’s, omdat ze suggereerden dat microdosing misschien niet meer is dan een placebo-effect. Szigeti’s baanbrekende methode om een geblindeerde, placebo-gecontroleerd onderzoek te maken, berustte op 200 deelnemers die thuis hun eigen microdoses en placebo’s klaar maakten. Een groot voordeel van deze methode was dat onderzoekers de wettelijke en financiële barrières konden omzeilen die typisch zijn voor psychedelisch onderzoek.
Wellicht is het aan deze wettelijke uitdagingen te wijten dat de grootste bewijs rondom de mogelijke voordelen van microdoseren in de categorie vallen van anekdotisch bewijsmateriaal: het verzamelen van persoonlijke verslagen van individuen over de hele wereld, die microdoseren op eigen initiatief. Het meest noemenswaardig voorbeeld is dr. James Fadiman’s analyse van 2000 verslagen over microdoseren. Zijn verslagen onthullen substantieel anekdotisch bewijs dat microdoseren leidt tot mentale, emotionele en fysieke verbeteringen. Bovendien toont enquête-gebaseerd onderzoek tussen 2018-2021 door Toby Lea, Rotem Petranker, Thomas Anderson, en Vince Polito ook aan dat de waargenomen voordelen van microdoseren enorm zijn.
Wij erkennen zeker dat er tot nu toe minimaal klinisch bewijs is dat deze artikelen en de werkzaamheid van microdosing ondersteunt. Bovendien erkennen we dat het placebo-effect een van de factoren kan zijn die bijdraagt aan de ervaring van microdoseren. Toch is er meer te vertellen over microdosing, het placebo-effect en het onderzoek.
Wat is nu precies het placebo-effect?
Een placebo is een stof, vaak inactief (zoals vitamine C, een suikerpil of een zout injectie), die in klinisch onderzoek wordt gebruikt als controle om de werkzaamheid van een geneesmiddel of medische behandeling te testen. Het placebo-effect verwijst naar een fenomeen waarbij de symptomen van een proefpersoon verbeteren of zelfs verminderen ondanks het feit dat hij of zij een placebo krijgt toegediend.
Klinische proeven met dubbelblinde, placebo-gecontroleerde procedures worden beschouwd als een van de meest rigoureuze vormen van wetenschappelijk onderzoek naar de werkzaamheid van geneesmiddelen. Deze methode houdt in dat zowel proefpersoon zelf als de onderzoeker niet weten of de proefpersoon een placebo of de werkzame stof toegediend krijgt — daarom dubbelblind genoemd — om de verwachtingen vooraf te minimaliseren.
Wanneer onderzoekers bij klinische proeven een placebo-effect waarnemen, wordt dit van oudsher als een mislukking beschouwd. Meer en meer onderzoekers zijn het er echter over eens dat wanneer een werkzame stof verbeterde resultaten laat zien, zelfs als zij ook een placebo-effect waarnemen, dit niet het effect van de werkzame stof ontkent. Integendeel, wanneer het placebo-effect aanwezig is, levert het een bewijs van het natuurlijke genezende vermogen van het menselijk lichaam. Een belangrijkere vraag zou daarom moeten zijn, of het geteste geneesmiddel of de behandeling effectiever is dan een waargenomen placebo-effect.
Toch willen we benadrukken dat het placebo-effect een complexe ervaring is, en dat niemand de werking ervan volledig begrijpt. Als jemeer informatie wilt over de geschiedenis en het huidige begrip van het placebo-effect, beluister dan deze zeer aanbevolen podcast How the Placebo Effect Works van Stuff You Should Know.
Waarom placebo-gecontroleerde microdosing onderzoeken voor uitdagingen staan
De intrinsieke geestverruimende aard van psychedelica maakt het moeilijk om deelnemers en onderzoekers blind te maken voor het placebo. Dit wordt aangetoond door Good Friday Experiment, een onderzoek uit 1962 geleid door Walter Pahnke aan de Harvard University. Dit onderzoek wilde de effecten testen van hoge doses psilocybine en afzetten tegen een actieve placebo. Zij kozen niacine als het actieve placebo, omdat dit de staat van bewustzijn lichtelijk kan veranderen. Zo hoopten ze voor beide partijen te verbergen welk middel ze toegediend kregen.
De bewustzijnsveranderende effecten van psilocybine zijn echter veel krachtiger dan die van niacine. Nadat de psilocybine was ingewerkt, was het zowel voor de proefpersonen als voor de onderzoekers duidelijk wie de placebo had gekregen. Helaas konden zij niet voorkomen dat het experiment niet meer blind was, wat leidde tot een vertekend beeld in de onderzoeksresultaten.
Het principe van microdosing is dat het sub-hallucinogeen zou moeten zijn, wat betekent dat het niet de typische geestverruimende toestanden veroorzaakt die worden toegeschreven aan hoge doses psychedelische stoffen. Microdosing is dan wel sub-hallucinogeen, maar het is niet volledig sub-perceptueel; veel microdosers melden een verhoogd bewustzijn, sensaties, en meer verbinding met hun lichaam. Vanuit onze ervaring met het begeleiden van honderden microdosers, hebben we ook gemerkt dat deze effecten toenemen wanneer mensen herhaaldelijk of gedurende een langere periode microdoseren.
Dit subtiele maar toenemende effect van microdosing veroorzaakt twee grote problemen voor onderzoekers; ten eerste is het kiezen van een geschikt placebo voor dubbelblind onderzoek een uitdaging, en ten tweede hebben de meeste proefpersonen in gepubliceerde onderzoeken tot nu toe eerdere ervaring met microdoseren. Als gevolg daarvan is de kans groter dat deze proefpersonen herkennen of ze een placebo of een psychedelische stof hebben genomen, wat leidt tot een sterke bevooroordeling in de verwachting van de onderzoeksresultaten.
Jouw ervaring telt! ✍️
Door jouw microdosing ervaring (positief of negatief) te delen help je anderen, die nu aan het begin staan van hun avontuur met microdosing. Ervaringen binnen de community vormen ook belangrijke input voor toekomstig wetenschappelijk onderzoek.
Het juridische landschap vormt een extra uitdaging
In de meeste landen, waaronder de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, staan de stoffen die vaak worden gebruikt voor microdosing op Lijst 1 van de Opiumwet — wat betekent dat de regering vindt dat ze geen aanvaarde medische toepassing kennen en een hoog potentieel voor misbruik. Dit heeft tot gevolg dat het bijna onmogelijk is om goedkeuring te krijgen van ethische commissies voor onderzoek om dit soort stoffen toe te dienen aan proefpersonen, hoe klein de dosis ook is.
Om deze beperkingen te omzeilen, moeten de meeste microdosing onderzoeken — inclusief die van Imperial College London — steunen op methoden waarbij de proefpersonen hun eigen stof aanleveren en de evaluaties buiten een laboratoriumsetting uitvoeren. Dit is problematisch omdat de onderzoekers onmogelijk kunnen nagaan welke stof en in welke hoeveelheid de proefpersonen gebruiken en of deze stoffen inderdaad het placebo-effect “verslaan”.
De ingenieuze zelf-blinderende aanpak probeert onderzoeksproblemen te omzeilen
De slimme zelf-blinderende aanpak die in het onderzoek van Imperial College London is ontwikkeld, is een effectieve manier om de wettelijke en financiële belemmeringen voor psychedelisch onderzoek te omzeilen. Bij de zelf-blindering moesten de deelnemers (burger wetenschappers) de psychedelische stoffen en placebo’s in capsules doen en in blanco enveloppen stoppen. Deze enveloppen werden gelabeld met QR-codes van de onderzoekswebsite en van volgorde verandert om de inhoud te verbergen. Tijdens het experiment kregen de deelnemers dan de instructie welke enveloppen ze elke dag moesten kiezen. Naast het overwinnen van juridische uitdagingen, kost deze aanpak aanzienlijk minder dan een typisch klinisch onderzoek.
Szigeti stelde kleine maar statistisch significante verbeteringen bij de microdosers vast. Onder andere in welzijn, mindfulness, levens tevredenheid, paranoia en neuroticisme. Hij nam echter ook het placebo-effect waar, bij metingen van mindfulness en paranoia. Er waren dus maar zeer kleine voordelen gemeten vergeleken met het placebo, wat de onderzoekers uiteindelijk deed concluderen dat de effecten van het microdoseren met LSD niet duidelijk te onderscheiden waren van een placebo.
Hoewel de zelf-blinderende methode een baanbrekend alternatief biedt voor een klinische dubbelblinde, placebo-gecontroleerde proef, heeft ook deze methode te maken met de typische beperkingen die verbonden zijn aan microdosing onderzoek:
- Zoals bij de meeste onderzoeken tot nu toe, waren de deelnemers verantwoordelijk voor het verkrijgen van hun eigen stof en het bereiden van hun eigen microdosis, waardoor de mogelijkheid om de dosis of de geconsumeerde stof te verifiëren werd uitgesloten.
- Bovendien hadden de deelnemers al ervaring met microdosing, waardoor er een vertekend beeld kan ontstaan dat misschien niet aanwezig is bij mensen die nog nooit een microdosis hebben genomen.
- Ten slotte, hoewel meegerekend in de uiteindelijke analyse, was 72 procent van de deelnemers in staat om aan te geven wanneer ze een actieve microdosis hadden genomen, waardoor ze in feite “de blindering doorbraken”.
We juichen de vindingrijkheid van de zelf-blinderende aanpak van het onderzoek toe. Hoewel de methode baanbrekend is, maken de kleinschaligheid van de resultaten en de hierboven vermelde beperkingen het moeilijk om duidelijke conclusies te trekken. Bovenal blijft dit onderzoek de vele moeilijkheden benadrukken om microdosing onder een strenge wetenschappelijke lens te bekijken.
Is er bewijs dat microdosing meer is dan een placebo?
Op het moment van publiceren van dit artikel is het enige voorbeeld van een dubbelblind, placebo-gecontroleerd onderzoek naar microdosing een LSD Dose Finding Study aan de Universiteit van Maastricht. Dit onderzoek had tot doel om na te gaan wat de minimale dosis LSD is die nodig is om de stemming en de cognitie te beïnvloeden. Vierentwintig proefpersonen ontvingen een placebo, evenals 5, 10 en 20 microgram LSD voordat ze in een laboratorium werden beoordeeld op stemming en cognitie.
Een van de hoogtepunten uit dit onderzoek is het bewijs dat microdoses LSD de pijntolerantie bij proefpersonen verhoogden en een alternatief kunnen bieden voor conventionele pijnbestrijdingstechnieken. Bovendien werden verhoogde niveaus van BDNF, een eiwit dat betrokken is bij geheugen en leren, gemeten in de bloedspiegels van proefpersonen bij doses van slechts 5 microgram LSD.
Bij doses van 20 microgram stelden de onderzoekers ook in positieve stemming markers, vriendelijkheid en concentratie significante verbeteringen vast in vergelijking met placebo. Aan de andere kant is het belangrijk op te merken dat veel deelnemers ook een grotere mate van angst en verwarring ervoeren dan bij een placebo, wat illustreert dat microdosing naast de gerapporteerde voordelen ook enkele onplezierige effecten kan veroorzaken.
Deze gemeten fysiologische en neurologische effecten leveren het eerste klinisch diepgaande bewijs dat de effecten van een psychedelische stof in microdosing verder gaan dan die van een “placebo-effect”.
De toekomst van onderzoek naar microdosing
Het is duidelijk dat toekomstig onderzoek naar microdosing een meer intelligente opzet zal vereisen, bij voorkeur in de vorm van langetermijnonderzoeken die psychedelisch naïeve proefpersonen in een natuurlijke omgeving volgen en microdoses aanleveren die correct gemeten zijn en consistent in kwaliteit en potentie. Ook dubbelblind klinisch onderzoek waarbij psychedelica in microdosis vergeleken worden met conventionele behandelingen en therapieën met medicatie staat op het verlanglijstje.
Gezien de groeiende en wijdverspreide interesse in het helende potentieel van psychedelica — zowel macro- als microdosing — hopen we toch dat de uitdagingen en beperkingen zullen afnemen en ook plaats zullen maken voor meer rigoureus onderzoek. Dubbelblinde klinische onderzoeken die psychedelica in microdosing vergelijken met conventionele behandelingen, therapieën en medicijnen voor depressie (in navolging van het psilocybine therapie vs. escitalopram onderzoek aan Imperial College London), ADHD/ADD, angst, en andere uitdagende aandoeningen staan hoog op het verlanglijstje.
Welke onderzoeken naar microdosing liggen in het verschiet?
Ondanks de vele hindernissen zijn er verschillende interessante microdosing onderzoeken in het verschiet, waaronder een tweede versie van het zelf-blinderende onderzoek van Imperial College London via hun Mydelica-app. Dit zal vooral het eerste onderzoek zijn waarbij de langetermijneffecten van microdosing over een periode van 3-5 maanden worden onderzocht. Daarnaast zal een Nederlands team onder leiding van Michiel van Elk een vervolg onderzoek uitvoeren om de rol van verwachtingen, eerdere ervaring met psychedelica (micro en macrodoseringen), eerdere mystieke ervaringen, wereldbeeld, spiritualiteit, en andere factoren op de psychedelische ervaring van proefpersonen te onderzoeken (lees hier de aankondiging).
Verder loopt er momenteel een vervolgonderzoek naar de mogelijke pijnstillende eigenschappen van LSD door het Beckley/Maastricht team. Beckley Foundation heeft onlangs ook een onderzoek aangekondigd waarin het effect van microdosing van psilocybine wordt onderzocht bij mensen die lijden aan Covid-19 gerelateerde angst. Tenslotte organiseert de Universiteit Maastricht/Mindmed een microdosing onderzoek met clusterhoofdpijn patiënten (lees hier het persbericht).
Microdosing is een krachtig middel voor transformatie
Hoewel het Beckley/Maastricht onderzoek het eerste wetenschappelijke bewijs levert van fysiologische en neurologische effecten die verder gaan dan een placebo-effect, heeft de wetenschap nog geen significant bewijs geleverd voor wat burgerwetenschap heeft aangetoond — namelijk dat microdosing voordelen biedt die significanter zijn dan een placebo-ervaring. Wij zijn van mening dat het nalatig zou zijn om de duizenden mensen te verwaarlozen die verbeteringen in hun gezondheid, welzijn en kwaliteit van leven hebben gemeld als gevolg van microdoseren.
Tenslotte aanvaarden we de suggestie dat het placebo-effect waarschijnlijk bijdraagt tot sommige waargenomen voordelen van een microdosing ervaring. Sterker nog, in plaats van het negatief te bekijken, omarmen we het placebo-effect. We beschouwen het als bewijs dat het menselijk lichaam en geest over een ongelofelijk krachtig zelfgenezend vermogen beschikken. In ieder geval zijn wij overtuigd dat de kracht van de geest — zeker wanneer gecombineerd met een psychedelische substantie — een van de krachtigste middelen voor persoonlijke groei kan zijn.
*Microdosing Institute heeft samengewerkt met het onderzoeksteam bij het opzetten van het zelf-blinderende onderzoek aan het Imperial College.