Microdosing met paddo’s, San Pedro, ALD-52: een magische drie-eenheid?

Mijn ervaringen na 11 maanden microdoseren met verschillende psychedelica en hun effect op dwang, burn-out en somberheid

ENGLISH BELOW

Voorgeschiedenis

Voor zover ik me kan herinneren heb ik altijd gekampt met gevoelens van minderwaardigheid en schaamte. Vanaf mijn 15e levensjaar sloeg dit om in heftige depressie, suïcidaliteit en anorexia. Met behulp van antidepressiva lukte het me uiteindelijk om een betrekkelijk normaal op te bouwen. Aangezien deze zelfde antidepressiva me ook het gevoel gaven niet echt te leven, slaagde ik er na een aantal jaren uiteindelijk in er weer mee te stoppen en zonder medicijnen door het leven te gaan. Af en toe flinke terugvallen in mijn eetstoornis en extreme depressieve uitspattingen daargelaten, leek het leven een niveau bereikt te hebben waarop het vol te houden was. En eigenlijk was dat ook wel het hoogst haalbare voor iemand waar zo veel mis mee was als met mij, zo geloofde ik.

Wat ik minder goed door had, was dat ik door de jaren heen inmiddels een flinke dwangstoornis had opgebouwd. Ik had een obsessief-compulsieve persoonlijkheid ontwikkeld, zoals ik later in therapie zou leren. Mijn leven was een opeenvolging van taken, regels en lijstjes geworden waarmee ik vrijwel elk moment van de dag bezig was. In therapie kwam ik er achter ik dat ik een trauma had ontwikkeld op mijn depressieve fases en de bijbehorende wanhoop en uitzichtloosheid. Depressie was mijn grootste angst geworden en ik had mijn hele leven erop ingericht nooit meer zoiets te hoeven voelen. Toch bleef ik geobsedeerd door het verlangen ooit op een dag alles wat ik van mezelf moest doen ‘af’ te hebben waarna ik dan eindelijk zou kunnen ontspannen of iets leuks zou mogen doen. Dat moment kwam nooit. Wat wel gebeurde, was dat ik door al het harde werken op mijn 27e in een burn-out terecht kwam.

Paddo’s

Toen ik steeds nadat ik weer wat energie had weten op te bouwen (om deze vervolgens weer direct op te gebruiken), weer uitgeput thuis belandde, begon ik langzaamaan open te staan voor het idee dat mijn overlevingsstrategie misschien niet voor de langere termijn stand kon houden. Precies in deze fase kwam ik bij een coach terecht die werkte met entheogene middelen ter bevordering van bewustzijnsontwikkeling. Al snel deed ik bij haar mijn eerste paddo trip en daar ervaarde ik precies datgene waarvan ik realiseerde dat ik er mijn hele leven naar op zoek was geweest: onvoorwaardelijke acceptatie en het besef dat er niks mis was met me, behalve dan dat ik dat zelf mijn hele leven had geloofd.
In het jaar dat hierop volgde, deed ik verschillende paddo trips en een ayahuasca ceremonie, gecombineerd met liefdevolle begeleiding en toewijding van mijn coach die inmiddels ook een goede vriendin van me was geworden. Hoewel de ceremonies me onbeschrijfelijk mooie ervaringen en baanbrekende inzichten brachten, vond ik het lastig om deze inzichten te integreren in het dagelijks leven. Als de ‘post-paddotrip-euforie’ weer naar de achtergrond was verschoven, leefde ik mijn leven nog steeds volgens de regels en gewoontes die ik mijzelf had aangeleerd en dus kwam ik nog steeds gevangen te zitten in dezelfde patronen. Toen ik benaderd werd met de vraag of ik interesse had om mee te doen met een pilot microdosering met paddenstoelen, twijfelde ik dan ook geen moment.

Binnen een periode van 2 maanden heeft de microdosering meer voor mij gedaan dan alle therapie die ik ooit in mijn leven heb gehad. Ineens voelde het leven minder zwaar, kon ik me makkelijker overgeven aan de dingen zoals ze waren en kon ik met compassie en humor naar mijn eigen gedrag kijken. Mijn dwangmatige gedrag begon af te nemen en ik besefte me waarom het tot dan toe nooit was gelukt om ermee te stoppen. Eerder had ik stiekem nooit echt van mijn dwang af gewild omdat ik het leven zonder veel te donker en beangstigend had gevonden. Sinds mijn eerste paddo trip was daar verandering in gekomen, maar had ik op een geforceerde manier geprobeerd te stoppen, om mezelf vervolgens streng toe te spreken dat ik de lastige gevoelens die daarmee gepaard gingen maar gewoon moest accepteren. Eigenlijk dus nog steeds dwang, maar dan in een soort spiritueel jasje gestoken! En dit was dus ook precies de reden dat dit niet gewerkt had. Tijdens het microdoseren diende zich een geheel nieuwe mogelijkheid aan: een weg van mildheid en zelfacceptatie Ik leerde dat ik helemaal niet tegen mijn dwangmatige gedrag in hoefde te gaan, ik hoefde me er alleen maar heel bewust van te zijn. En dan ontstond soms vanzelf de ruimte om stapje voor stapje te gaan experimenteren met nieuw gedrag. Om vervolgens het ongemakkelijke gevoel dat dan naar boven kwam toe te kunnen laten zonder meteen weer in een nieuw afweermechanisme te schieten.
Een ander mooi effect was dat ik ineens voelde dat ik mijn omgeving wilde betrekken bij dit proces. Tot dan toe had ik altijd een soort dubbelleven geleid en de excessen van mijn dwangmatige gedrag grotendeels verborgen weten te houden voor mijn omgeving, uit angst dat anderen me raar zouden vinden. Ik was vooral bang dat mensen zouden zeggen dat ik moest stoppen met al mijn dwangmatige handelingen en in plaats daarvan ‘gewoon’ leuke dingen moest gaan doen , wat voor mij het gevoel dat er iets mis was met me alleen maar zou versterken. Door de microdosering kon ik zien dat ik tot nu toe gewoon niet anders gekund had omdat ik simpelweg niet had geweten hoe. Het was alsof de sluier van schaamte waar ik achter had geleefd begon weg te trekken en ik begon anderen uit te leggen hoe de wereld er door mijn ogen uit zag en hoe dat er toe had geleid dat ik de dingen altijd had gedaan zoals ik ze deed. En wat er gebeurde was precies het tegenovergestelde van waar ik bang voor was geweest: ik ontving acceptatie, begrip en steun. Dat gaf mij vervolgens de kracht en de moed om grotere stappen te zetten.

Hoewel dit een mooi proces was, was het niet altijd makkelijk te combineren met het dagelijkse, werkzame leven. Mijn patronen los laten werkte bevrijdend maar voelde ook ontzettend eng. Waar ik altijd moeite heb gehad met grenzen en kaders bleek dit ook in mijn persoonlijke ontwikkeling van toepassing: geobsedeerd door de uitkomst wilde ik vaak veel te snel vooruit zonder mezelf eerst de ruimte te geven te wennen aan alle veranderingen. In deze fase kwam ik op mijn werk ook in een nieuwe functie terecht en het is achteraf lastig te zeggen wat nou precies door wat veroorzaakt werd, maar het is misschien wel de meest angstige periode van mijn leven geweest. De processen die door de paddenstoelen op gang kwamen waren soms zo heftig dat ze al mijn aandacht en energie nodig leken te hebben, wat ik ze vervolgens niet durfde te geven omdat ik dan bang was niet meer te kunnen functioneren op mijn werk. De strijd in mijn hoofd ging constant door en ik leerde een volledig nieuwe dimensie van slapeloosheid kennen.

San Pedro cactus

In deze periode stelde Hein (mede-oprichter van de website en platform microdosing.nl en Microdosecoach) voor om eens San Pedro cactus uit te proberen, vanwege het mild stimulerend maar ook rustgevende effect waar de cactus om bekend staat. Dit bleek voor mij een schot in de roos te zijn. Waar ik met paddo’s eerst vaak in heftige processen en dialogen in mijn hoofd terecht kwam, lijkt het bij mij alsof een San Pedro dosering ‘geen woorden’ heeft. Met behulp van San Pedro leerde ik voelen. Er kwamen tranen waarvan ik geen idee had waar ze over gingen, maar die wel heel goed voelden om over mijn wangen te laten stromen. Soms voelde ik me zo moe dat ik, in tegenstelling tot bij een dosis paddo’s, helemaal niks meer wilde doen en alleen nog maar op de bank wilde liggen. Dat vond ik in het begin nog doodeng, maar toen bleek het me iets te geven wat ik tot dan toe nog niet had gekend. Rust. Al snel merkte ik dat juist als ik weer eens oververmoeid was, een dosis San Pedro hielp om me er helemaal aan over te geven en dat de vermoeidheid dan als sneeuw voor de zon verdween. Waar ik eerst nog dagenlang op bed moest liggen om weer een ‘burn-out aanval’ zoals ik die toen noemde te boven te komen, kon ik ditzelfde effect met San Pedro binnen een paar uur bereiken. Om dan daarna juist een energiestroom te voelen waar ik kilometers lang op kon hardlopen of die zich juist om kon zetten in een kalme focus. San Pedro gaf me geen baanbrekende inzichten of verhelderende wijsheid, maar dat bleek ook niet altijd nodig. Alle overspannen symptomen waar ik 3 jaar na mijn burn-out nog steeds last van had, hebben zich binnen twee maanden microdoseren met San Pedro eigenlijk volledig opgelost.

ALD-52

Hoewel ik met de paddo’s destructieve patronen had weten te doorbreken en de San Pedro me kennis had laten maken met de gevoelswereld die daar onder verborgen zat, vond ik het leven op dat punt nog steeds meer moeilijk dan leuk. Het experimenteren met ALD-52 (legale research chemical) ontstond puur uit nieuwsgierigheid. Nu de paddo’s en San Pedro mijn leven zo verrijkt hadden was ik benieuwd welke dimensie een nieuw middel daar nog aan toe zou kunnen voegen. Ik denk dat het thema me vrij snel duidelijk werd. ALD-52 leerde mij kennis maakte met misschien wel het missende puzzelstukje. Levensvreugde. Deze vreugde te ontdekken en ervaren is het stadium waar ik op de dag van vandaag ben aanbeland.
Het maakt niet zo veel uit in welke staat ik me bevind of met welk probleem ik op dat moment aan het worstelen ben. ALD-52 werpt mij terug op alles wat op dat moment nog belangrijk lijkt: het hier en nu. Ik kan zorgen in de toekomst laten en reflecties in het verleden, en begin glimpen op te vangen van hoe het is om puur in het moment te leven. Sinds ik ALD-52 gebruik, begint de angst voor depressie af te nemen. Ineens kan ik begrijpen dat als ik dit fijne gevoel waar ik nu kennis mee maak nooit heb kunnen ervaren, het niet zo gek is dat ik het leven altijd gezien heb als één grote opgave. Waar ik mijn hele leven bang ben geweest dat ik gewoon niet sterk genoeg was om het leven aan te kunnen, kan ik mezelf nu beginnen te vergeven dat ik het voor mezelf zo zwaar heb gemaakt.
Dit middel voelt als een soort beloning als ik af en toe even een lichte dag wil hebben te midden van al het zware emotionele proceswerk. Als leuke bijkomstigheid heb ik ontdekt dat het voor mij wonderen doet op sociaal vlak: omdat ik er zo intens van in het moment kom kan ik me veel makkelijker met anderen verbinden en vind ik mezelf losser, leuker en grappiger. Waar ik me tot nu toe eigenlijk altijd afhankelijk heb opgesteld van alcohol tijdens feestjes en andere sociale evenementen, kan ik met ALD-52 een vergelijkbaar effect bereiken, met als verschil dat ik het moment bewuster beleef in plaats van er voor weg te vluchten.
Dit lijkt voor mij echter nog niet te gebeuren zonder dat ik er een prijs voor moet betalen. Aan het einde van een ALD-52 dag ervaar ik vaak een flinke terugslag en voel ik de somberheid dat ik weer ‘alleen’ verder moet zonder mijn fijne middeltje. Ik merk daarom dat ik dit middel met respect, beleid en bescheidenheid wil gebruiken. Toch werken deze ALD-52 dagen als troostend en dienen ze als inspiratiebron dat het mogelijk moet zijn om een leven echt in vrijheid te leven.

Drie-eenheid

Sinds een maand ben ik begonnen met mijn eigen intuïtieve microdosering protocol, waarin ik deze drie middelen naar eigen behoefte en inzicht afwissel. Daarbij geldt in grote lijnen: zit ik met een bepaald probleem of zit ik gevangen in een gedachtecirkel, dan neem ik paddo’s. Voel ik me emotioneel wat geblokkeerd, angstig of moe, dan neem ik San Pedro. Wil ik even losbreken van het leven wat ik voor mijzelf nog steeds zo zwaar maak (en laten de omstandigheden dat toe), dan neem ik een dosis ALD-52. Voor mij heeft elk middel zijn eigen unieke kwaliteiten, die elkaar kunnen aanvullen en versterken. De enige regels die ik nog volg: ik laat minstens 2 dagen tussen 2 doses in (heel af en toe een uitzondering daargelaten) en eens in de zoveel tijd dwing ik mezelf voor alle zekerheid even een periode helemaal te stoppen.

Ik heb waarschijnlijk nog een lange weg te gaan voordat ik het leven echt als leuk of makkelijk kan gaan ervaren, maar langzaamaan begint er in mij een diep vertrouwen te wortelen dat het feit dat ik dat nu nog niet zo ervaar, niet betekent dat dit niet mogelijk moet zijn. Dit vertrouwen geeft mij de kracht en moed om elke dag weer op deze weg verder te gaan. Microdosering met entheogene middelen is daar voor mij onlosmakelijk mee verbonden. Misschien had ik dezelfde veranderingen die ik heb doorgemaakt ook op een andere manier kunnen bereiken, maar vast staat is dat dit de eerste methode is die echt tot mij heeft weten door te dringen. Ik ben elke dag dankbaar dat deze mooie medicijnen onderdeel zijn van mijn leven en ik gun iedereen hetzelfde. Want uiteindelijk is het niet het leven wat zwaar is, maar dat wat we er in ons hoofd van maken. En dat is precies waar microdosering ons te hulp schiet.

 J.

Dank J, voor het delen van jouw bijzonder interessante microdose ontdekkingstocht.

Microdosing.nl is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de ervaringsverhalen, wij kunnen deze niet op waarheid, correctheid of nauwkeurigheid controleren. Het beschrevene is niet noodzakelijkerwijs ondersteund door wetenschappelijk bewijs of door artsen of deskundigen. De ervaringen mogen in geen geval worden gelezen als een advies of aanbeveling.

——————————————————ENGLISH———————————————————–

My experiences after 11 months of microdosing with different psychedelics and their effect on coercion, burnout and gloominess

My History

As far as I can remember I have always struggled with feelings of inferiority and shame. From the age of 15, this turned into severe depression, suicidality, and anorexia. With the help of antidepressants, I finally managed to build up a relatively normal. Since these same antidepressants also made me feel as if I wasn’t really alive, I finally managed to quit after a few years and go through life without medication. Occasionally I suffered from severe relapses in my eating disorder and extreme depressive excesses, but life seemed to have reached a level where it could be maintained. And actually that was the highest achievable for someone who was so much wrong with it as with me, I believed.

What I didn’t know as well was that over the years I had built up a considerable compulsive disorder. I had developed an obsessive-compulsive personality, as I would learn later in therapy. My life had become a succession of tasks, rules, and lists that I was busy with almost every moment of the day. In therapy, I found out that I had developed a trauma on my depressive phases and the associated despair and hopelessness. Depression had become my greatest anxiety and I had spent my whole life trying never to feel anything like it again. Still, I remained obsessed with the desire to one day have everything I had to do of myself ‘finished’ after which I would finally be able to relax or do something nice. That moment never came. What did happen was that all the hard work at the age of 27 led me to burnout.

Magic Mushrooms

When, after building up some energy again and again (and then using it up again immediately), I returned home exhausted, I gradually began to be open to the idea that my survival strategy might not be able to last for the long term. Precisely in this phase, I ended up with a coach who worked with entheogenic means to promote consciousness development. Soon I did my first mushroom trip with her and there I experienced exactly what I realized I had been looking for all my life: unconditional acceptance and the realization that there was nothing wrong with me, except that I had believed that myself all my life.

In the following year, I did several mushroom trips and an ayahuasca ceremony, combined with loving guidance and dedication from my coach who had become a good friend of mine. Although the ceremonies brought me indescribably beautiful experiences and groundbreaking insights, I found it difficult to integrate these insights into daily life. When the ‘post-mushroom trip euphoria’ had shifted back to the background, I still lived my life according to the rules and habits I had learned myself and so I was still trapped in the same patterns. When I was approached and asked if I was interested in participating in a pilot microdosing with mushrooms, I did not hesitate for a moment.

Within a period of 2 months, the microdosage has done more for me than any therapy I have ever had in my life. Suddenly life felt less heavy, I could surrender more easily to the things as they were and I could look at my own behavior with compassion and humor. My compulsive behavior began to decline and I realized why until then I had never managed to stop. Before, I had never secretly really wanted to get rid of my compulsion because I had found life without much too dark and frightening. Since my first mushroom trip that had changed, but I had tried to stop in a forced way, and then to speak to myself strictly that I just had to accept the troublesome feelings that went with it. So actually still coercion, but then put in a kind of spiritual jacket! And this was exactly the reason that this had not worked. During microdosing a whole new possibility presented itself: a way of mildness and self-acceptance I learned that I did not have to go against my compulsive behavior at all, I only had to be very aware of it. And then sometimes space arose to experiment step by step with new behavior. Then I could allow the uncomfortable feeling that came up to me without immediately shooting into a new defense mechanism again.

Another nice effect was that I suddenly felt that I wanted to involve my environment in this process. Until then I had always led a kind of double life and largely managed to keep the excesses of my compulsive behavior hidden from my surroundings, for fear that others would find me weird. I was especially afraid that people would say that I had to stop all my compulsive actions and instead start doing ‘just’ nice things, which for me would only reinforce the feeling that something was wrong with me. Because of the microdose, I could see that until now I just couldn’t have done anything else because I simply didn’t know how. It was as if the veil of shame I had lived behind had begun to pull away and I began to explain to others what the world looked like through my eyes and how that had led me to always do things the way I did them. And what happened was exactly the opposite of what I had been afraid of: I received acceptance, understanding, and support. That gave me the strength and the courage to take bigger steps.

Although this was a nice process, it was not always easy to combine with daily, working life. Letting go of my patterns was liberating but also felt incredibly scary. Where I have always had trouble with boundaries and frameworks, this also proved to be applicable in my personal development: obsessed with the outcome I often wanted to move forward far too fast without first giving myself the space to get used to all the changes. In this phase, I also found myself in a new position at work and it is difficult to say afterward what exactly was caused by what, but it may have been the most anxious period of my life. The processes that were triggered by the mushrooms were sometimes so intense that they seemed to need all my attention and energy, which I then didn’t dare to give them because I was afraid I wouldn’t be able to function anymore at work. The struggle in my head went on all the time and I got to know a whole new dimension of insomnia.

San Pedro cactus

During this period Hein (co-founder of the website and platform microdosing.nl and Microdosecoach) suggested to try San Pedro cactus, because of the mild stimulating but also soothing effect the cactus is known for. This turned out to be a big hit for me. Where I first often ended up in intense processes and dialogues with mushrooms in my head, it seems to me that a San Pedro dose ‘has no words’. With the help of San Pedro, I learned to feel. There came tears of which I had no idea what they were about, but which felt very good to let flow over my cheeks. Sometimes I felt so tired that, unlike with a dose of mushrooms, I didn’t want to do anything at all anymore and just wanted to lie on the couch. In the beginning, I thought that was still very frightening, but then it turned out to give me something I had not known before. Rest. Soon I noticed that just when I was overtired again, a dose of San Pedro helped me to surrender completely and that the fatigue disappeared like snow in the sun. Where I first had to lie on my bed for days to overcome another ‘burn-out attack’ as I then called it, I could achieve the same effect with San Pedro within a few hours. Then I felt an energy stream that I could run on for miles or that could turn into a calm focus. San Pedro did not give me any groundbreaking insights or enlightening wisdom, but that wasn’t always necessary either. All the overstrained symptoms that I still had 3 years after my burnout have actually completely resolved within two months of microdosing with San Pedro.

ALD-52

Although I had managed to break through destructive patterns with the mushrooms and the San Pedro had introduced me to the world of feelings that was hidden underneath, I still found life more difficult than fun at that point. Experimenting with ALD-52 (research chemical) arose purely out of curiosity. Now that the mushrooms and San Pedro had enriched my life so much, I was curious what dimension a new drug could add. I think the theme quickly became clear to me. ALD-52 introduced me to perhaps the missing piece of the puzzle. The joy of life. This joy to discover and experience is the stage where I have reached today.

It doesn’t matter in which state I am or with which problem I am struggling at that moment. ALD-52 throws me back on everything that still seems important at that moment: the here and now. I can leave worries in the future and reflections in the past, and begin to catch glimpses of what it is like to live purely in the moment. Since I have been using ALD-52, the fear of depression begins to decrease. Suddenly I can understand that if I have never been able to experience this fine feeling I am getting to know now, it is not so strange that I have always seen life as one big task. Where I have been afraid all my life that I just wasn’t strong enough to handle life, I can now start forgiving myself that I have made it so hard for myself.

This remedy feels like a kind of reward when I want to have a light day in the middle of all the heavy emotional process work. As a nice side effect, I have discovered that it works wonders for me on a social level: because I come so intensely from it in the moment I can connect with others much more easily and I find myself looser, more fun and more fun. Until now I have always been dependent on alcohol during parties and other social events, but with ALD-52 I can achieve a similar effect, with the difference that I experience the moment more consciously instead of fleeing from it.

However, for me, this doesn’t seem to happen without paying a price. At the end of an ALD-52 day, I often experience a big setback and I feel the gloom that I have to continue ‘alone’ again without my fine means. I, therefore, notice that I want to use this tool with respect, policy, and modesty. Yet these ALD-52 days are a comforting day and serve as a source of inspiration that it must be possible to live a life in freedom.

Trinity

Since a month I have started my own intuitive microdosing protocol, in which I alternate these three means according to my own needs and insight. Broadly speaking: if I have a certain problem or am trapped in a thought circle, I take mushrooms. If I feel emotionally a bit blocked, anxious or tired, I take San Pedro. If I want to break away from the life which I still make so heavy for myself (and the circumstances allow it), I take a dose of ALD-52. For me, each drug has its own unique qualities, which can complement and strengthen each other. The only rules I still follow: I leave at least 2 days between 2 doses (very occasionally with an exception) and once in a while I force myself to stop a period completely, just to be on the safe side.

I probably still have a long way to go before I can really experience life as fun or easy, but slowly deep confidence is beginning to take root in me that the fact that I don’t experience it like that yet doesn’t mean that this shouldn’t be possible. This trust gives me the strength and courage to continue on this path every day. For me, microdosing with entheogenic substances is inextricably linked to this. Maybe I could have achieved the same changes I have gone through in a different way, but it is certain that this is the first method that really got to me. I am grateful every day that these beautiful medicines are part of my life and I grant everyone the same. Because in the end it is not the life that is heavy, but what we make of it in our heads. And that is exactly where microdosing comes to our aid.

J.

Thank you, J, for sharing your very interesting microdose journey.

Microdosing.nl is not responsible for the content of the stories of experience, we cannot check them for truth, correctness or accuracy. The description is not necessarily supported by scientific evidence or by doctors or experts. The experiences should under no circumstances be read as advice or recommendation.