Ervaring: Microdoseren van psychedelica met auto-immuunziekten

Voor communitylid Edo leidde het microdoseren van psychedelica tot een onverwacht breed scala aan verbeteringen in zijn leven, zowel geestelijk als lichamelijk. Hij vat zijn avontuur als volgt samen: “Het werd een lange zoektocht, maar na vallen en opstaan zorgde het voor een afname van medicijngebruik en een verhoogde levenskwaliteit.”

Ontstekingsziekten

Mijn microdoseer-verhaal is vooral medisch van aard. Op mijn 28ste werd er diabetes type 1 bij mij geconstateerd. Toen ik 36 was kwam daar sclerodermie (systemische sclerose) bij. Een zeldzame vorm van reuma waarbij, kort gezegd, de huid en verder alles waar bindweefsel zit, verhardt. Met wat pech escaleert de ziekte snel in de longen en het hart. Ik bleek een atypische vorm te hebben, waarvan de oorzaak van de ontsteking niet kon worden gevonden. Ik had het geluk dat de ziekte zich traag ontwikkelde. Met de jaren werd mijn huid harder en bewegen werd moeizamer. Op een gegeven moment werden de klachten zodanig dat ik aan de immuun-onderdrukkende medicatie moest. Dit stopte verdere achteruitgang.

Vooronderzoek

In eerste instantie viel mijn oog op het microdoseren van psychedelica, omdat ik een lek ervoer in mijn intelligentie en creativiteit. (Later kwam ik erachter dat er een verband wordt vermoed tussen sclerodermie en de ziekte van Alzheimer.) Ook zou het fijn zijn als het iets kon doen aan mijn decennia oude concentratieprobleem en steeds terugkerende depressies. Mijn eerste zorg was of ik het kon combineren met de medicijnen die ik nam. Dit was inmiddels een flinke verzameling geworden. Ik spuit dagelijks insuline, slik immuunonderdrukkers, pillen voor de schildklier en een maagzuurremmer. Maar in mijn zoektocht naar artikelen daarover, stuitte ik ook op een artikel naar de helende effecten van psychedelica op atherosclerose, artritis, psoriasis, diabetes type 2, depressie en de ziekte van Alzheimer. Verschillende ziekten waar sclerodermie aan verwant is. De resultaten waren buitengewoon veelbelovend. Er werd een vermoeden uitgesproken dat psychedelica ontstekingen zou kunnen voorkomen, en dat het zelfs de door ontstekingen opgelopen schade zou kunnen repareren.

Een moeilijke keuze

Ik kocht de toen nog legale ALD 52 [een LSD analoog dat lijkt op 1p-LSD en 1cP-LSD, MDI], maar heb daarna nog erg lang getwijfeld. Ik heb het langst met de zorg gezeten of ik wel eigenhandig aan mijn immuunsysteem durfde te sleutelen; Ik heb nu een chronische variant van sclerodermie, wat als ik door mijn eigen handelen mijn ziekte omzet in een escalerende variant. Ik ben geen wetenschapper en mijn medisch-wetenschappelijk Engels laat ook zeer te wensen over. De vraag of ik hier goed aan zou doen vond ik zelf dan ook moeilijk te beantwoorden. Contact met mijn artsen leverde echter weinig op. De onderzoeken waren uitgevoerd door experimenteel farmaceuten en er was nog te weinig over bekend. Niemand durfde er echt harde uitspraken over te doen. Artsen worden erg huiverig als er geen wetenschappelijke consensus is. Terecht, je wil geen gokker als arts, maar voor een individuele patiënt staat alles dan wel stil. Als er over 20 jaar wetenschappelijke consensus is bereikt, dan heb ik daar niet veel meer aan. Een terzijde: Online, via schriftelijke consulten, heb je tegenwoordig makkelijker contact met een arts, maar ik kwam erachter dat als het om dit soort vragen gaat, het handiger is om in direct contact te overleggen. Ik heb het vermoeden dat artsen dan vrijer praten. Uiteindelijk kwamen die gesprekken hier op neer; er is geen bewijs dat psychedelica je situatie kan verbeteren, maar er is ook geen bewijs dat het de problemen zal verergeren. Ik kreeg ondertussen zelf sterk het vermoeden dat microdoseren met LSD mij wel kon helpen. Niet alleen om mijn denken weer op niveau te krijgen, maar wellicht zelfs ook om de sclerodermie te remmen.

Experimenten en resultaten

Inmiddels was ik bijna een jaar verder en durfde ik mijn eerste experiment aan. Ik nam binnen één week twee keer de laagst mogelijke dosis ALD52 onder begeleiding van een coach van Microdosing Institute. Ik merkte er eigenlijk niet zo veel van. Alleen visueel leek het alsof na lange tijd de ramen weer waren gewassen, vergelijkbaar met de CBD-olie die ik een jaar eerder nam. Maar in de twee weken erna werd de huid op mijn armen al losser en mijn gewrichten werden wat soepeler. Ik kon de chaos van ons jonge gezin beter aan, het lukte me om mij langere tijd te concentreren en ik durfde met mijn stramme lijf zelfs op een trampoline te springen zonder de angst doormidden te breken. En dit na slechts twee keer microdoseren. Dat smaakte naar meer. Als ik hier mee door wilde gaan leek het me goed wat nieuwe ALD52 te halen, aangezien ik het al bijna een jaar in de kast had liggen. Helaas was in de tussentijd ALD52 tot illegaal middel verklaard en was het niet meer te verkrijgen. Ik heb toen voor 1P-LSD gekozen. Nu geen druppels, maar een kwart blotter, de laagst geadviseerde dosis. Wederom nam ik twee keer binnen één week de microdosis. Ik voelde druk op mijn ogen en ik had energie, maar die voelde wat kunstmatig aan. Ik had een scherpe blik en de kleuren werden intenser. Alsof het de hele dag het fotografische ‘gouden uurtje’ was. Ik zat goed in mijn vel, maar mijn ogen hadden wel rust nodig.

Paniek

Een week later had ik een afspraak met mijn immunoloog. Dit was de eerste ontmoeting met een nieuwe arts die mijn huid nog moest leren kennen. (Ik weet het, ik had mijn experimenten beter kunnen timen) Deze arts was een stuk minder enthousiast over mijn huid dan ik. Tijdens het gesprek heerste er een zeer ernstige, donkere stemming en ik was ineens niet meer zo zeker van mijn eigen waarnemingen. Tijdens de rit naar huis voelde ik mijn gezicht opeens strak trekken en mijn schouders en armen hard worden. Nog niet eerder had ik zo’n snelle verergering van mijn ziektebeeld meegemaakt. In de dagen erna sloeg de paniek toe. Alle angstgedachten jaagden door me heen. Had ik dan toch mijn immuunsysteem een te harde klap gegeven en was de escalatie in gang gezet? Binnen een week voelde het aan alsof ik een veel te strak tshirt aan had. Tot twee weken later had ik paniekaanvallen en zo nu en dan werden de kleuren weer intenser. Twee weken na de laatste microdosering werden tijdens een fietstocht de kleuren zo intens dat ik er angstig van werd. Het heeft tot drie weken aangehouden dat, vooral tijdens het avondeten, de omgeving diep oranje werd. Het is speculeren, maar het kan zijn dat dit zolang duurde, omdat ik de tweede keer de kwart blotter had doorgeslikt, wellicht is er wat van blijven hangen. Blijkbaar reageer ik heel sterk op lage doses en had ik een slechte semi-trip van drie weken. Gelukkig trok in de weken daarna de verharding weg en werd ik rustiger. Het uiteindelijke resultaat was wel dat ik een stuk soepeler was geworden en delen van mijn huid waren een stuk zachter dan voor dit hele avontuur.

Psychosomatische klachten

Ondanks dat dit een hele nare misstap was, heeft het me wel een hele hoop geleerd. Omdat mijn lichaam na een vervelend artsenbezoek plots zo veranderde lijkt het erop dat mijn klachten deels psychosomatisch zijn. De ALD52 versterkte dit effect. In dit geval werkte het nadelig, maar het zou dus ook in mijn voordeel kunnen werken.

Toch weer verder

Ik had angstige momenten beleefd, maar de positieve veranderingen in mijn lijf waren zodanig dat ik het twee maanden later nog eens wilde proberen met mijn oude druppels. Ik merkte echter dat ik weer richting een depressie dreef. Omdat de vorige keer mijn mindset zo bepalend was voor het resultaat besloot ik ermee te wachten. Een maand later kon ik beginnen. In een periode van twee maanden nam ik één keer in de week vier druppels. In het begin zag ik weer wat heftige kleuren dus bracht ik het terug naar drie druppels. Op een microdoseer-dag voelde ik me soms onrustig, maar verder merkte ik niet veel bijzonders. Stukje bij beetje werd mijn huid wel soepeler. Na die twee maanden heb ik een maand rust genomen van het microdoseren en juist in deze periode verbeterde mijn huid sneller. Ik verdiepte me verder in de wereld van de psychedelica. De ALD52 maakte me toch wat onrustig. Langzaam kwam het idee op om het eens te proberen met XP truffels in combinatie met Lion’s Mane. Ook Chaga trok mijn aandacht vanwege de claim dat het het immuunsysteem zou balanceren.

XP truffel: eindelijk goed slapen en meer controle op de diabetes

Twee maanden lang ben ik volgens het Fadiman protocol XP truffels gaan microdoseren. In combinatie met dagelijks een dosis Lion’s Mane en Chaga. Ik ben begonnen met 0,3 gram, de laagst geadviseerde dosis truffels. Ik heb het twee keer geprobeerd te verhogen, maar daar werd ik toch weer onrustig van. Op die onrustige dagen zag ik de wereld weer in de kleuren van het ‘gouden uurtje’. Een andere bijwerking is dat ik wat spierpijn in mijn nek voelde op de microdoseer-dag. De slaperigheid na het innemen van de truffels weet ik inmiddels te compenseren met een druppeltje extra Lion’s Mane. Of ik neem het ’s avonds. Ook bij de Lion’s Mane en Chaga kwam ik er op een intuïtieve manier achter dat ik minder nodig had dan wat werd geadviseerd. Vooral de Lion’s Mane maakte me hyperactief bij de voorgeschreven dosis. Vrijwel meteen na de eerste dosis truffels merkte ik verbeteringen op in mijn leven waar ik van te voren niet naar had gezocht.

Vanaf ongeveer mijn dertiende slaap ik slecht. Het lukte me soms om een paar dagen achter elkaar een goed slaapritme vast te houden, maar vaak gleed ik daar snel weer van af. Slaap is voor mij altijd een gevecht geweest dat ik verloor. Toen ik met de truffels begon sliep ik meteen een stuk beter. Vroeger had ik soms uren nodig om in te slaap te komen en ook ’s ochtends weer meerdere uren om echt wakker te worden (Met behulp van vele koppen koffie). Nu haal ik veel meer rendement uit mijn slaap. Ik slaap snel in, word regelmatig een paar minuten voor de wekker wakker en voel me dan ook echt fris. Dat is me sinds mijn pubertijd nooit meer gebeurd.

Daarnaast is mijn geestelijke gesteldheid ingrijpend verbeterd. Een paar jaar nadat ik de diagnose sclerodermie kreeg merkte ik op dat ik minder ad rem werd. In chaotische situaties raakte ik snel verward. Ik ergerde me snel, ik was altijd moe en werd langdurig depressief. Op slechte momenten was het alsof ik een afgesloten helm op had en had ik grote moeite om contact te krijgen met alles wat zich buiten mijn eigen gedachten afspeelde. Dit alles lijkt compleet verdwenen. (Vooruit, ik erger me nog steeds weleens, maar dat ligt nu toch echt aan de ander…)

Tijdens dit schrijven ben ik -op één slechte dag na- acht maanden depressie vrij. En nog een onverwacht succes. Mijn suikerbeeld werd rustiger. Met een apparaatje kan ik live het suikergehalte in mijn bloed bijhouden. Normaal had ik ’s nachts een rommelig beeld met pieken en dalen. Nu zag ik opeens een strakke lijn. Ook overdag houd ik de suiker steeds vaker netjes binnen de lijntjes. Mijn insulinebehoefte is daarbij met een ongeveer een kwart gedaald. Ik ben overdag actiever geworden, dus of die daling direct of indirect veroorzaakt wordt door het microdoseren weet ik niet. De werking van mijn schildklier is onveranderd gebleven, tests toonden geen verandering aan en de hoeveelheid medicijnen is gelijk gebleven.

Nog meer ‘vreemde’ verbeteringen

Ik drink ’s ochtends nog maar 1 kop koffie, ik heb geen behoefte aan meer. Ik denk dat ik de koffie heb vervangen door de Lion’s Mane, maar de energie die ik daarvan krijg voelt veel natuurlijker en niet gestresst. Ik ben relaxter geworden. Ik krijg veel meer gedaan op een dag dan vroeger en heb niet meer dat constante gevoel van haast. Vreemd genoeg komen ook mijn wenkbrauwen weer terug, net als het haar op mijn arm. Deze waren de afgelopen jaren langzaam aan het verdwijnen. Ik vermoed dat hier de Chaga aan het werk is. Nog een onverwachte bijvangst, een vermindering van lichte dwanghandelingen. Dit was geen groot probleem in mijn leven, maar bijna altijd nadat ik de auto of het huis op slot had gedaan, checkte ik of het wel echt op slot zat, soms liep ik tientallen meters terug om te controleren wat ik eigenlijk al wist. Ook dit doe ik niet meer.

Minder medicijnen

Ik kan tegenwoordig rimpels over mijn huid trekken. De verharde huid trekt zich steeds verder terug en mijn gezicht wordt langzaamaan weer de oude. Ondertussen heb ik meer energie dan dat ik van kinds af aan heb gehad. Niet hyperactief, maar een energieniveau vergelijkbaar met dat van een gezond mens. Mijn arts heeft inmiddels ook gezien hoeveel beter het met mij gaat. In overleg heb ik de immuunsuppressiva tot een derde van de oorspronkelijke dosis verlaagd. Als de verbeteringen nog twee maanden aanhouden stop ik geheel met de immuunremmers.

Na een maand lange pauze van de XP truffels

Tijdens deze onderbreking werd het weer iets moeilijker om de suiker op orde te houden, ik spuit weer wat meer insuline en ook het goede slapen nam iets af. Maar beiden zijn nog steeds stukken beter dan wat het ooit was. Op het moment van schrijven is er geen verslechtering geweest van mijn huid. Dus ga ik helemaal stoppen met de immuunremmers. Nu zal ik nog even moeten aankijken of ik echt zonder kan.

Halverwege terugkijkend

Het is nu een jaar geleden dat ik mijn eerste microdosering nam. Ik heb van verschillend kanten informatie gezocht, maar met dat in handen heb ik intuïtief gehandeld en vooral goed geluisterd naar de feedback van mijn lichaam. Ik heb een aantal verschillende dingen geprobeerd en kan daardoor niet altijd zeggen wat nou welke verbetering heeft veroorzaakt. Er bestaat een grote kans dat de ene verbetering als een dominosteen de andere veroorzaakte. Het lijkt er op dat er een psychosomatische kant aan mijn ziekte zit. Stress en depressie vertaalden zich direct in lichamelijke kwalen. En in mijn leven lagen die twee altijd vlak onder het oppervlak. De psychedelica hebben mij zowel lichamelijk als geestelijk op een ander pad gezet. De verbeteringen die ik ervaar zijn daarbij zo veelomvattend dat ik het idee heb gekregen dat de psychedelica het probleem bij de bron aanpakt.

Edo

MicrodosingInstitute is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de ervaringsverhalen, wij kunnen deze niet op waarheid, correctheid of nauwkeurigheid controleren. Het beschrevene is niet noodzakelijkerwijs ondersteund door wetenschappelijk bewijs of door artsen of deskundigen. De ervaringen mogen in geen geval worden gelezen als een advies of aanbeveling.